Lesotho

Bijna op de grens met Lesotho, maar nog net in Zuid Afrika komen we een ontzettend leuk koffie huisje a la winkeltje van Sinkel tegen. De kip met haar kuikentjes loopt rustig door de winkel als of het heel gewoon is. Wat een heerlijk oord. Dan Lesotho. Land van enorme tegen stellingen. We willen naar de Katse Dam. De weg voert over de Mafika Lisiu Pass: 3090 meter hoog. Wouw! Wat een rit. We overnachten in de Katse Lodge. Een teleurstellende plek, maar met verrassend goed internet. We kunnen zelfs met Tineke en Alfred bellen via Watts App. De volgende dag krijgen we een rondleiding door de Katse Dam. We zijn onder de indruk. Johannesburg en Pretoria zijn voor hun watervoorziening afhankelijk van deze dam. De Katse is de eerste dam van een project van vijf dammen, de Mohale Dam (de tweede van het project) is ook klaar en volgend jaar wordt begonnen met de derde. De weg van de Katse naar de Mohale Dam is een bergweg waarvan de eerste 90 kilometer gravel is. Kuilen, gaten, hobbel en bobbel. We vorderen 20 kilometer per uur. De weg voert hoog door de bergen. Overal zien we mensen lopen. De mannen van Lesotho lopen Traditie getrouw met geweven dekens om. Op laarzen en een wandelstok in de hand. Ze werken op het land, 1 en als het mooi is 2 ossen voor de ploeg of hoeden hun koeien of schapen of geiten die voedsel zoeken op de berghelling. Dat zijn geen grote kudde’s. 3 of 4 koeien, als het schapen zijn een paar meer. De vrouwen lopen met grote wasteilen op hun hoofd naar de rivier voor de was. Later op dezelfde manier terug, maar dan wel tegen de berg op. Sommigen hebben een ezel. Een echte pakezel. Deze heeft een pak zaad op zijn rug en brengt deze over de berghelling naar een stukje land dat ligt te wachten. Het is een hard bestaan. Ploeteren tegen de elementen en dat alles onder de brandende zon. Ze zijn vriendelijk, lachen en zwaaien naar ons. We voelen ons welkom, maar het raakt ons diep. Wij in onze auto met airco in de wetenschap dat er aan het eind van de dag een bed en eten wacht. We stoppen om koffie te makem. Er komt een oude man aan. Wilt u ook een kopje koffie? Hij verstaat ons niet, maar snapt het wel. Samen genieten we van koffie met een koekje. Er komt een jonge vrouw bij. Zij spreekt wel Engels en er ontvouwt zich een gesprekje. Zij wil ook wel graag een kopje koffie. De bergen waarvan wij de schoonheid bejubelen zijn voor haar elke dag weer een obstakel. We vervolgen onze weg. Kleine hutjes, aandoenlijke kinderen met smoezelige snoetjes en handjes. En maar lachen en zwaaien. Profiteerd de eigen bevolking dan helemaal niet van dat super mooie waterproject dat Johannesburg en Pretoria voorziet van water? Is het dan weer de overheid die zich zelf verrijkt? Nee, zegt neef Wim Klaassen. Ze hebben er wel zeker profijt van. De meeste dorpjes hebben nu een water tappunt. Ze hoeven niet meer met hun emmers naar de rivier om water te halen, maar hebben dit nu in het dorp. Belangrijker is dat dit water schoon is. Ook zien we overal “huisjes” staan bij de hutjes. Dit zijn wc’s. Ook een grote stap voorwaarts. Dan Maseru, de hoofdstad van Lesotho. Hier ontmoeten we neef Wim. Hij heeft een exelente overnachting voor ons geregeld. Midden in de stad, maar je merkt niets van de huxtel en buxtel. Fijn om Wim hier te ontmoeten. Hij verteld enthousiast over zijn project daar. Proberen een steentje bij te dragen. Onder de warme douche spoelen we het stof van de dag van ons af, maar de mensen van Lesotho zitten in ons hart.